از دراماتراپی چه می دانید؟ - مجله سرگرمی

داود کیانیان| دراماتراپی یا همان نمایش درمانی در کشور ما آن چنان شناخته شده نیست و روی آن به صورتی که باید و شاید کار نشده و این در حالی است که این وجه درمانی هنر نمایش در تمام جهان بسیار مورد توجه است و بسیار جدی به آن پرداخته می گردد.

این تأسف وقتی خود را بیشتر نشان می دهد که می بینیم در کشور نیرو ها و استعداد های بسیار خوبی چه در حوزه پژوهش و چه در حوزه نویسندگی و کارگردانی و... داریم که می توانند در صورت داشتن بستر های مناسب برای فعالیت، قدم های خوبی در این راه بردارند، اما متأسفانه همان طور که گفته شد، تعداد این فعالیت ها و قدم ها بسیار کم و کوتاه است.

ما پژوهشگر در حوزه تئاتر کم نداریم، اما نهاد های ذیربط آن چنان از این موضوع و نیرو های بالقوه ای که وجود دارند، برای بسط و پرورش نمایش درمانی حمایت ننموده یا برایشان جدی نبوده است و طبیعتاً ما در این حوزه از کشور های صاحب فکر و ایده و عمل، عقب هستیم.

این نکته را در نظر بگیریم که در روزگاری که کرونا، علاوه بر آسیب رساندن به جسم انسان ها، روح آن ها را نیز به دلیل قرنطینه ها و دوری از اجتماعات و مکان های فرهنگی و... مورد تاراج قرار داده، اهمیت توجه به نمایش درمانی خود را بیش از پیش نشان می دهد و اتفاقاً در این دوران است که ما باید به فکر پژوهش باشیم و مدیران فرهنگی به پژوهشگران، پیشنهاد نگارش مقاله و مطلب بدهند و آن ها را ترغیب و تشویق نمایند که از نقش تئاتر در این روزگار بنویسند.

شاید بسیاری بپرسند که امروزه که بیشتر نمایش ها و سالن ها و مراکز فرهنگی تعطیل هستند چطور می گردد به چنین چیزی فکر کرد.

پاسخ آن چنان سخت نیست و ما امروز ابزار های مختلفی برای این کار داریم. دقت کنیم که کرونا اگر چه بسیاری چیز ها را از مردمان امروزی گرفته، اما آن ها را خلاق نموده و آورده هایی برای بشر امروزی داشته است.

یکی از این موارد نمایش های دیجیتال و استفاده از فضا های ارتباط جمعی به صورت آنلاین است که می تواند به مدد بیاید و نویسندگان و پژوهشگران و کارگردان های تئاتر از این طریق، با مخاطب ارتباط برقرار نموده و برای آن ها خوراک مناسبی فراهم نمایند.

با این حال، همان طور که در سطور بالا به آن اشاره شد انجام چنین کار هایی احتیاج به حمیت و خواستی جدی دارد. کانون پرورش فکری و تالار هنر و چند جای دیگر به صورت جسته گریخته تئاتر هایی را به صورت دیجیتالی و آنلاین منتشر کردند که می توانست با برطرف کمبود ها و چالش های پیرامونی اش، ادامه پیدا کند.

علی الخصوص که این جا بحث را به سمت مقوله بچه ها و نوجوان ها سوق می دهم که شاید در این روزگار بیشتر از هر گروه سنی دیگری احتیاجمند توجه هستند و اتفاقاً این نمایش است که می تواند نقش بسیار بسزایی در تلطیف و درمانگری آن ها ایفا نماید. این کاری است که باید انجام گردد.

درمان به وسیله هنر مقوله ای است که اگر درست عملیاتی و اجرایی گردد یقیناً می تواند در روزگاری که کرونا مردم را احاطه نموده بسیار ثمربخش باشد، اما برای اتفاق افتادن هر کاری برنامه و بودجه ای ضروری است و پیش از آن نیز باید بستر های لازم ایجاد گردد و نهاد های مرتبط با فرهنگ و هنر و تئاتر با پژوهشگر ارتباطی نزدیک داشته باشند و بعد از انجام مرحله تحقیق و نگارش مقاله های پژوهشی، دستاورد های پژوهشگران وارد فاز عملیاتی گردد و تا چنین اتفاقی نیفتد نمی توانیم بگوییم در این حوزه کاری انجام داده ایم.

پس اگر احتیاج به درمان به وسیله هنر را ضروری می دانیم باید برویم به سمت پژوهشگری و حمایت از آن ها تا راه را درست طی کنیم و بستر های لازم آن را فراهم کنیم. به عنوان مثال همین همایش آموزش به وسیله هنر که در مدارس برنامه ریزی و اجرایی شده به خاطر احتیاجسنجی ای است که در مدارس انجام شده است و خود این همایش، مجموعه ای از پژوهش ها و پژوهشگران را دور هم جمع می نماید و از دل آن ها چندین و چند نقشه راه استخراج می گردد که بدون شک راهگشا خواهد بود و افق هایی روشن را ترسیم خواهد نمود.

در بحث نمایش درمانی هم باید از همین روش استفاده کنیم تا بتوانیم نه فقط در شعار، بلکه در عمل به ذات درمانگری هنر برسیم و از این امکان متعالی برای چنین روز های سختی استفاده کنیم.

منبع: روزنامه ایران

mahsanblog.ir: مهسان بلاگ | سیستم مدیریت محتوای مهسان